ARNOCAMPS

Arno grew up in Oostham, Limburg. He has considered various secondary schools and in 2019 considered industrial art (product design) at the Hasselt art academy. He then started his fashion training at the Royal Academy of Fine Arts of Ghent, where he completed his diploma and progressed to the sculpture department.

 

Arno's work is a quest of what “can” that rejects what “must” through the creation and distortion of embodiments that challenges the transmutative function of sculpture in fashion and fashion in sculpture. This happens through sculptures, fashion, transmutative drawings/paintings, poetry and their interfaces.

 

Everything is a counter reality which embraces the idea of the aesthetic and ugly in its existence and development. It's irregular, rough, weathered, incomplete and stunted. However, the 'experience of ugliness' or the experience of what we know as 'not correct' is specific and separate from the experience of beauty. It is not the ugly self that we react to with rejection or disgust. 'Ugliness' is the aesthetic manifestation of that which disrupts and breaks through the 'ordinary' or 'normal' in the world that creates and sustains life: the threat of the monstrous and the contamination by the formless inspired by shapes, language and images derived from different sources of inspiration such as fashion, cartoons, nature, raw industrial objects and machines. 

 

An abstraction of new embodiments is created in which a constant interaction between sculpture, painting/printing/drawing, poetry and fashion can be found. The physical construction of the sculptures is a process of designing silhouettes that offers the opportunity to disconnect from the human body, automatically creating other shapes and sizes which are created in materials, colors and textures which offer themselves. 

 

 

NL

Arno's werk is een zoektocht naar wat 'kan' die wat 'moet' afwijst door het creëren en vervormen van belichamingen die de transmutatieve functie van beeldhouwkunst in de mode en mode in de beeldhouwkunst uitdaagt door middel van sculpturen, mode, transmutatieve tekeningen/schilderijen, poëzie en hun raakvlakken.

 

Alles is een tegenrealiteit die het idee van het esthetische en lelijke in zijn bestaan en ontwikkeling omarmt. Het is onregelmatig, ruw, verweerd, incompleet en onvolgroeid. De ‘ervaring van lelijkheid’ of de ervaring van wat wij kennen als ‘niet correct’ is echter specifiek en staat los van de ervaring van schoonheid. Het is niet het lelijke zelf waarop we reageren met afwijzing of walging. ‘Lelijkheid’ is de esthetische manifestatie van dat wat het ‘gewone’ of ‘normale’ ontwricht en doorbreekt in de wereld die het leven schept en in stand houdt: de dreiging van het monsterlijke en de besmetting door het vormloze, geïnspireerd door vormen, taal en beelden die zijn afgeleid van uit verschillende inspiratiebronnen zoals mode, cartoons, natuur, rauwe industriële objecten en machines.

 

Er ontstaat een abstractie van nieuwe belichamingen waarin een constante wisselwerking tussen beeldhouwkunst, schilderkunst/drukkunst/tekenen, poëzie en mode te vinden is. De fysieke constructie van de sculpturen is een proces van het ontwerpen van silhouetten dat de mogelijkheid biedt om los te komen van het menselijk lichaam, waardoor automatisch andere vormen en maten ontstaan die worden gecreëerd in materialen, kleuren en texturen die zichzelf aanbieden.